Het leven is een aaneenschakeling van ontmoetingen. Sommige zijn vluchtig, andere duurzaam. Soms voel je meteen dat het goed zit, meestal gaat er meer tijd overheen vooraleer je merkt dat het een hechte vriendschap wordt.
Toen ik Christine Arzel ontmoette was er meteen een klik. Het was heel bijzonder. Christine is kunstenares en verhuurt ook een kamer via airb&b. Ik vond een bed voor een nacht bij haar tijdens onze verhuizing naar Tours. Een ontzettend drukke periode.
Ondanks het late uur van aankomst, werd ik hartelijk ontvangen. Het hele huis ademde kunst uit. In mijn kamer hingen schilderijen van Christine. Beelden van de zee. Ik kan je verzekeren, dat bracht rust! Maar die taferelen voerden me ook terug naar mijn kindertijd, naar onze vakanties aan de Noordzee. Niet te verwonderen dat ik ‘s nachts droomde van diepe putten graven op het strand, tegen de wind in lopen, in de golven springen, vliegers oplaten. Ik stond ’s morgensvroeg op met de geur van jodium nog in mijn neus en een gevoel van geluk.
Ik nam geen tijd voor ontbijt, maar we spraken af elkaar later op een rustiger moment weer eens te zien. Dat gebeurde tijdens een van Christines exposities hier in de buurt. Christines dochterje, Asma, was er ook. Een pienter en knap achtjarig meisje waarmee ik een heel prettig gesprek had over een hond. Ze wilde zo graag een Jack Russel omdat ze zich zo vaak verveelde.
Een paar weken later, tijdens een ochtendwandeling aan de Loire met mijn hond,rook het naar de Atlantische oceaan en mijn gedachten dwaalden af naar het gesprek met Asma. Ik moest aan de schilderijen van Christine denken. De connectie was gemaakt, het verhaal ‘het strandhondje’ waaide gewoon mijn hoofd in. Dit is wat ik ervan maakte:
Asmaé is met haar mama met vakantie in Bretagne. Ze zijn bijna alleen op het strand. De lucht is blauw, de golven ruisen, de wind jaagt het zand in de duinen omhoog, maar de mama van Asmaé merkt er niets van. Ze heeft alleen oog voor haar mobiel. Asmaé verveelt zich.
Alles verandert als het meisje kennis maakt met een klein wit hondje. Samen met hem ontdekt Asmaé het plezier van spelen aan zee: putten graven, schelpjes rapen, krabben zoeken, in de golven springen, achter meeuwen aanrennen, … met een vriendje is de zee ineens niet meer zo saai als Asmaé eerst dacht.
Op het eerste zicht een heel eenvoudig verhaal, maar als je verder kijkt, heeft het veel diepgang en gaat het tot de essentie.
Wat doet Asmaé als ze zich verveelt? Ze gaat op avontuur! Ze laat zich leiden door haar gevoel in haar tocht naar geluk. Tijdens haar strandwandeling ontmoet ze een hondje. Door interactie met een ander beseft ze dat ze zich niet meer verveelt. Het strand is het prachtig decor waar ze deze nieuwe beleving ervaart. Ze ervaart een complete vrijheid en een gevoel van geluk.
Het was mijn bedoeling een verhaal te schrijven dat alle zintuigen prikkelt. Ik hoop dat de lezer net als ik bij de illustraties van Christine Arzel de wind voelt waaien, de meeuwen hoort krijsen, de zilte zeelucht ruikt, het zand tussen zijn tanden proeft en de blauwe lucht tot aan de horizon ziet.
Hier lees je een flink fragment.
Els Dumez-Blocken 