Als je uitgevers mag geloven, krijgen ze een overvloed aan manuscripten binnen. In het tijdschrift Schrijven (01/2017) bekent Janneke Louman, adjunct-uitgever bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam dat ze gemiddeld 2 manuscripten per dag ontvangt. Daarvan wordt er slechts één per jaar uitgegeven.

Wat gebeurt er met de rest van die manuscripten? Die belanden op de slush pile, de stapel ongevraagd aangeboden manuscripten op het bureau van de redacteur. Daar ligt je manuscript te rijpen. Na ongeveer drie maanden –  dat is de gemiddelde wachttijd die je als onbekend auteur mag rekenen vooraleer je een reactie van de uitgever mag verwachten – is de kans groot dat je manuscript verhuist naar het verticale klassement.

Uiteraard wil iedere beginnend schrijver voorkomen op die stapel te belanden. In hetzelfde tijdschrift gaven enkele redacteurs een paar gouden tips. Zo raadt Marja Duin beginnend auteurs aan ‘zelf een actief lezerspubliek op te bouwen, bijvoorbeeld via een blog of sociale media’. Mijn blog is het levend bewijs dat ik haar raad heb opgevolgd.

‘Zoek een bekend persoon die je introduceert’  was een andere waardevolle tip die ik opving. Vandaar dat ik het idee kreeg om mijn manuscript naar het tijdschrift Schrijven toe te sturen. Mireille Geus is schrijfdocent en -coach en in de rubriek ‘Tekstuur Kidlit’ bespreekt ze iedere maand een tekstfragment of een kortverhaal voor kinderen. Zelf is ze auteur van prijswinnende kinder- en jeugdboeken. Zo kreeg ze voor Big (2005) een gouden Griffel en Naar Wolf (2007) werd bekroond met Vlag en Wimpel 2008. Ik las haar interessant boek over hoe je kinderboeken moet schrijven. (Zo schrijf je een kinderboek, uitgeverij Atlas Contact, 2013).

Ik ben al jaren geabonneerd op het tijdschrift Schrijven maar had nog niet eerder een bespreking van een prentenboek gelezen. Ik ging ervan uit dat de kans op een bespreking maar heel klein was.  Groot was mijn verbazing toen ik het eerste nummer van het nieuwe jaar opensloeg. Ik hoef je niet te vertellen dat ik ontzettend blij was, maar die blijdschap werd meteen getorpedeerd met onzekerheid en angst. Wat vond Mireille ervan?

Mireille vond het leuk om een keer een tekst voor een prentenboek te bespreken. ‘Ik denk dat het schrijven van een prentenboek een van de moeilijkste vormen is om voor kinderen te maken. De tekst en het beeld moeten elkaar aanvullen en versterken en niet herhalen. … Juist als er weinig tekst staat, is de kwaliteit van de tekst en het verloop van de vertelling essentieel. Je hebt een bijzonder goed plan nodig. ‘

Dat begon al goed. Wat vond Mireille al goed aan mijn manuscript?

‘Het idee om een kind op een strand met een niet-geïnteresseerde moeder te plaatsen is goed gekozen. Het strand geeft veel mogelijkheden voor beeld en avontuur. Doordat de moeder niet oplet, krijgt het kind ruimte.

Asmaé (moeilijke naam voor een jonge lezer/kind) ontmoet het hondje en samen gaan ze op in het strandleven. Het samenspel van het hondje en het meisje is ontroerend. Ze maken samen meer van de werkelijkheid. In ieder geval geldt dat voor het meisje. Een gat wordt een kuil, wordt een boot. De golven worden zelfs nieuwsgierig.

De aandacht voor de zintuigelijke beleving vind ik overtuigend. We kunnen als lezer daadwerkelijk met Asmaé op het strand staan en de wind voelen, de golven ervaren en weten hoe het is om de hond te aaien.’

Omdat ik niet het volledige verhaal mocht toesturen, is het voor haar niet duidelijk waar het verhaal naartoe loopt. ‘Naar welk einde zijn we op weg?’ vraagt ze zich af ‘Vaak heeft een prentenboek aan het einde een twist, alles kantelt’. Ook in Strandhond is er dat kantelmoment. Maar hoe het uiteindelijk afloopt verklap ik hier nog niet. Dat lees je als het prentenboek uiteindelijk gepubliceerd wordt. Dus duimen dat mijn manuscript binnenkort niet op die hoge slush pile belandt!

Lees hier 9 waardevolle tips van Schrijven (01/2017) over ‘zo overleef je de slush pile’.

Het leven is een aaneenschakeling van ontmoetingen. Sommige zijn vluchtig, andere duurzaam. Soms voel je meteen dat het goed zit, meestal gaat er meer tijd overheen vooraleer je merkt dat het een hechte vriendschap wordt.
Toen ik Christine Arzel ontmoette was er meteen een klik. Het was heel bijzonder. Christine is kunstenares en verhuurt ook een kamer via airb&b. Ik vond een bed voor een nacht bij haar tijdens onze verhuizing naar Tours. Een ontzettend drukke periode.
Ondanks het late uur van aankomst, werd ik hartelijk ontvangen. Het hele huis ademde kunst uit. In mijn kamer hingen schilderijen van Christine. Beelden van de zee. Ik kan je verzekeren, dat bracht rust! Maar die taferelen voerden me ook terug naar mijn kindertijd, naar onze vakanties aan de Noordzee. Niet te verwonderen dat ik ‘s nachts droomde van diepe putten graven op het strand, tegen de wind in lopen, in de golven springen, vliegers oplaten. Ik stond ’s morgensvroeg op met de geur van jodium nog in mijn neus en een gevoel van geluk.
Ik nam geen tijd voor ontbijt, maar we spraken af elkaar later op een rustiger moment weer eens te zien. Dat gebeurde tijdens een van Christines exposities hier in de buurt. Christines dochterje, Asma, was er ook. Een pienter en knap achtjarig meisje waarmee ik een heel prettig gesprek had over een hond. Ze wilde zo graag een Jack Russel omdat ze zich zo vaak verveelde.
Een paar weken later, tijdens een ochtendwandeling aan de Loire met mijn hond,rook het naar de Atlantische oceaan en mijn gedachten dwaalden af naar het gesprek met Asma. Ik moest aan de schilderijen van Christine denken. De connectie was gemaakt, het verhaal ‘het strandhondje’ waaide gewoon mijn hoofd in. Dit is wat ik ervan maakte:

Asmaé is met haar mama met vakantie in Bretagne. Ze zijn bijna alleen op het strand. De lucht is blauw, de golven ruisen, de wind jaagt het zand in de duinen omhoog, maar de mama van Asmaé merkt er niets van. Ze heeft alleen oog voor haar mobiel. Asmaé verveelt zich.

Alles verandert als het meisje kennis maakt met een klein wit hondje. Samen met hem ontdekt Asmaé het plezier van spelen aan zee: putten graven, schelpjes rapen, krabben zoeken, in de golven springen, achter meeuwen aanrennen, … met een vriendje is de zee ineens niet meer zo saai als Asmaé eerst dacht.

Op het eerste zicht een heel eenvoudig verhaal, maar als je verder kijkt, heeft het veel diepgang en gaat het tot de essentie.
Wat doet Asmaé als ze zich verveelt? Ze gaat op avontuur! Ze laat zich leiden door haar gevoel in haar tocht naar geluk. Tijdens haar strandwandeling ontmoet ze een hondje. Door interactie met een ander beseft ze dat ze zich niet meer verveelt. Het strand is het prachtig decor waar ze deze nieuwe beleving ervaart. Ze ervaart een complete vrijheid en een gevoel van geluk.
Het was mijn bedoeling een verhaal te schrijven dat alle zintuigen prikkelt. Ik hoop dat de lezer net als ik bij de illustraties van Christine Arzel de wind voelt waaien, de meeuwen hoort krijsen, de zilte zeelucht ruikt, het zand tussen zijn tanden proeft en de blauwe lucht tot aan de horizon ziet.

Hier lees je een flink fragment.

 

Wat doe jij als je je onzeker voelt? Als je moeite hebt met een beslissing te nemen? Ik pak mijn schriftje en een pen die lekker vet schrijft. Ik adem enkele malen diep in en uit en laat mijn twijfels en vragen los op het papier. Geen remmen, gewoon laten vloeien. De inkt vermengt zich met mijn gedachten en mijn onzekerheden, ze kristalliseren op het papier. Vaak verschijnt er na anderhalve pagina al een oplossing. Ik zweer het je, het is pure magie.
Maar vroeger verliet ik mij op andere middeltjes; zo heb ik een tijdje de Chinese astrologiepagina’s verslonden. Totdat Stef, mijn man en de meest ‘down to earth’ persoon die ik ken, me eens in een ludieke demonstratie met de tarotkaarten zwaar aan het twijfelen heeft gebracht over de waarde van de astrologie.
Maar laatst viel mijn oog weer op een Chinese horoscoop. ‘2018 wordt het jaar van de hond, het wordt een romantisch jaar waarin waarden als wederzijds vertrouwen, generositeit en trouw zeer belangrijk zijn’. Toen ik dat las, was mijn nieuwsgierigheid weer gewekt. Dit wordt er mij voorspeld:

Katten mogen dit jaar hun zelfvertrouwen door niets laten aantasten. 
Als je ervoor gaat en altijd het beste van jezelf geeft, zal je ook het geluk aan je zijde hebben. Lef en inzet zijn de beste wapens om hindernissen te omzeilen. 
Ook als iets niet naar wens verloopt moet je vasthouden aan die optimistische instelling. 
Dit jaar lijkt ook een ideaal moment om oude plannen die nooit werden verwezenlijkt nog eens uit de kast te halen.

Het mag dan wel het jaar van de hond zijn, met deze voorspelling voel ik dat het mijn jaar wordt, het jaar van de kat. Ik ga mij aan deze voorspelling optrekken en er volledig voor gaan. Voor een keer mag mijn man toch ook eens ongelijk hebben, niet?